W rozdziale omówiono technikę sprzężenia zwrotnego, polegającą na przekazywaniu części sygnału wyjściowego, zwanej sygnałem zwrotnym, z wyjścia na wejście układu elektronicznego, gdzie sumuje się on z sygnałem wejściowym, zmieniając właściwości układu. Pokazano schemat blokowy wzmacniacza ze sprzężeniem zwrotnym, który składa się z dwóch wzajemnie niezależnych czwórników, reprezentujących tor wzmocnienia (jednokierunkową transmisję sygnału z wejścia na wyjście) i tor sprzężenia zwrotnego (jednokierunkową transmisję sygnału z wyjścia na wejście).
Sprzężenie zwrotne zmienia wartość wzmocnienia, przy czym zależnie od rodzaju wprowadzanej zmiany występuje sprzężenie ujemne (zmniejszenie wzmocnienia), zwiększenie wzmocnienia (sprzężenie dodatnie). Może wystąpić jeszcze jeden przypadek, kiedy mianownik wzoru (10.5) jest w przybliżeniu zero, wtedy wzmacniacz będzie generował drgania.
We wzmacniaczach stosuje się głównie ujemne sprzężenie zwrotne. Sygnał sprzężenia zwrotnego Xf ma przeciwną fazę niż sygnał wejściowy X, a sygnał sterujący wzmacniacz Xin jest mniejszy od sygnału wejściowego X.
Rodzaj i właściwości sprzężenia zwrotnego zależą od sposobu pobierania sygnału z wyjścia układu oraz sposobu wprowadzania do na wejście. W związku ze sposobem pobierania sygnału z wyjścia wyróżnia się:
W zależności od wprowadzania sygnału na wejście wzmacniacza wyróżnia się:
Zgodnie z tą klasyfikacją istnieją cztery podstawowe układy ze sprzężeniem zwrotnym, pokazane zostały na rys. 10.2 i 10.3.
Do ważnych zalet ujemnego sprzężenia zwrotnego należą:
Zalety te są okupione zmniejszeniem wzmocnienia i stabilności układu ze sprzężeniem zwrotnym w pewnych zakresach częstotliwości. Stabilność jest określana na podstawie przedstawionych w tekście kryteriów: Nyquista (tw.10.1) lub kryterium Bodego (tw.10.2) w oparciu o logarytmiczne charakterystyki częstotliwościowe. Dla zapobieżenia wzbudzenia się układu wzmacniacza ze sprzężeniem zwrotnym stosuje się kompensacje częstotliwościową.